கல்வியாளர் திறனாய்வு

கல்வியாளர்களும் திறனாய்வும்

ஒரு நூலைப்பற்றி விரிவான கலந்துரையாடலுக்குக் காரணமாக இருப்பவர்கள் கல்வியாளர்கள். கல்வியாளர்கள் ஒரு சமூகத்தின் வாயாக விளங்குகிறார்கள். ஒரு நூலைப் பற்றித் திறனாய்வு செய்வதில் கல்வியாளர்களின் அறிவுத்தளம், இரசனை ஆற்றல், நடை முதலியன கேள்விக்குரிய தாகவும், சில நேரங்களில் கேலிக்குரியதாகவும் கூட இருந்தாலும் திறனாய்வுத் துறையில் கல்வியாளர்களின் பங்கு புறக்கணிக்க முடியாததாகும். 

செல்வக் கேசவராய முதலியார் 

நவீனத் திறனாய்வின் முன்னோடி எனக் கருதப்படும் திருமணம் செல்வக் கேசவராய முதலியார் (1864–1921) தமிழில் கல்விநெறித் திறனாய்வாளராக முக்கிய பங்களிப்பு வழங்கியவர். 1897ல் 'சித்தாந்த தீபிகை'யில் மேலைத்திறனாய்வின் கோட்பாடுகளை அடிப்படையாகக் கொண்டு கம்பனைப் பற்றிக் கட்டுரைகள் எழுதியுள்ளார். உரைநடைத் தமிழ் வளர வேண்டும் என்ற ஆவலே அவருடைய எழுத்துக்களுக்கு தூண்டுதலாக இருந்தது.

முதுமொழிக்காஞ்சி, பழமொழி, அறநெறிச்சாரம். அரிச்சந்திர புராணம், குசேலோபாக்கியானம் முதலிய நூல்களை ஆராய்ந்தும் பதிப்பித்தார். கண்ணகி வரலாற்றையும், கலிங்கத்துப் பரணியையும் உரைநடையில் அறிமுகப்படுத்தினார். ஆனாலும் இவரது திறனாய்வு முயற்சியிலே தலைசிறந்து நிற்பவை "வசனம்", "செய்யுள்" என்ற இரண்டு கட்டுரைகளே ஆகும்.

"வசனம்" என்ற கட்டுரையில், 'வசனம்' என்ற சொல்லின் வரலாற்றை தொல்காப்பியர் தொடக்கம் இன்றைய செய்தித்தாள்களின் நடைவரை விரிவாக ஆராய்கிறார். 'வசனநடை' என்ற உட்பிரிவின் கீழ், நடையின் வரலாற்றையும் அதன் இலக்கிய மதிப்பையும் தெளிவாகத் திறனாய்வு செய்கிறார். தன் காலத்தின் அறிவு, சமூகநிலை ஆகியவற்றின் எல்லைகளுக்குள் மனிதன் எப்படி வடிவமைக்கப்படுகிறான் என்ற உணர்வோடும், வெளிப்படையான நெஞ்சத் துணிவோடும் எழுதுகிறார்:

''தமிழில் வசனநடையின் அம்சங்களை ஆராயப்புகுவது, புது முயற்சியாதலால், சில கூறுகளை மயங்கியுரைப்பது கூடும். சில கூறுகள் புலனாகாது விடுபட்டிருப்பது கூடும்; சில கூறுகள் குறைக் கூறலாக இருப்பதுங்கூடும்; ஆராய்ச்சி சிறத்தலாகும்போது இவையெல்லாம் திருத்தம் எய்தும்"

'தன்னை வியவாத் தன்மை' என்ற திறவாய்வாளனுக்கு வேண்டிய அடிப்படைக் குணங்களுள் ஒன்றை அவர் பற்றிப் பிடித்திருப்பது அவரது அறிவுப் புலத்தைக் காட்டுகிறது. ஏனெனில் திறனாய்வாளர் பலர் தவறி விழுகிற இடம் இதுதான். இன்றைய கல்வியாளர் பலர் தங்களுடைய "போதாமையை" மறைத்துக் கொள்ள முயலும் எத்தனையோ உத்திகளுள் ஒன்றாக இவ்வாறு எழுதுவதையும் பயன்படுத்துகின்றனர்.

உரைநடை வளர்ச்சியே அறிவுப் பரவலுக்கு அடிப்படையாகும் என நம்பிய திருமணம் செல்வக் கேசவராய முதலியார், உரைநடை தமிழ் மக்களிடையே விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தும் எனக் கூறுகிறார். அவர், இலக்கிய மாற்றங்களை சமூகத் தேவையோடு இணைத்து அணுகும் பார்வை இன்று திறனாய்வாளர்களுக்குப் பயிற்று விடையாக இருக்கலாம். வேதநாயகம் பிள்ளையின் உரைநடை இலக்கியத்தையும் புத்திலக்கியத்தையும் சீராக மதிப்பிட்டு, புறக்கணிக்காத அவரது அணுகுமுறையும் குறிப்பிடத்தக்கது.

மொழிபெயர்ப்பு உரைநடையை வளர்க்கும் ஒரு முக்கிய வழி என்பதை, தாண்டவராய முதலியார் 1825இல் தமிழாக்கிய 'பஞ்சதந்திரக் கதைகள்' குறித்து குறிப்பிடும்போது திருமணத்தார் தெளிவாக உணர்த்துகிறார். மொழித்திறனை வளர்க்கவும், முட்டுப்பாடுகளை உடைக்கவும் மொழிபெயர்ப்பு முக்கியமான கருவி என அவர் வலியுறுத்துகிறார். 'செய்யுள்' என்ற அவரது முக்கியக் கட்டுரை, ஆங்கில இலக்கியத் திறனாய்வின் அடிப்படையை உணர்ந்தபோதிலும், தமிழின் சொந்த சிந்தனைக் கோவையைப் பாதுகாத்து வளர்க்கும் வகையில் அமைந்துள்ளது. க.நா.சு.யின் பார்வையில் இது தமிழ்த் திறனாய்வு தன் அடையாளத்தை உருவாக்கியதற்கான சிறந்த எடுத்துக்காட்டாக இருக்கிறது.

கவித்துவம்

'கவித்துவம்' என்பது தெய்வ அருளால் கருவிலே உருவாவது போன்ற மரபுச் சிந்தனையை திருமணத்தார்  வலியுறுத்தினாலும், கவித்துவம் தொடர்ந்து பயிற்சியால் வளப்படுத்தப்படலாம் என்றும் அவர் குறிப்பிடுகிறார். அகப்புறத் தன்மைகளுக்கிடையேயான முரண்பாடுகளை அமைப்பியல் கோட்பாடுகளால் விளக்காதபோதிலும், அவற்றின் இடைவெளியையும் அவை எழுப்பும் சிக்கலையும் ஆழமாக உணர்ந்தவர். ஒரு கவிஞனின் படைப்புகளை தனித்தனிப் பாடல்களாக அல்லாது, வாழ்வின் முழுமையான அனுபவமாகவே பார்க்க வேண்டும் எனும் அவரது 'பாவிசுப் பாணி' வாழ்க்கைக்கும் இலக்கியத்திற்கும் உள்ள நெருக்கமான உறவை நுட்பமாக எடுத்துக்காட்டுகிறது.

ஒரு படைப்புப் பற்றிய திறனாய்வு, மூன்று கோணத்தில் இருந்து அமைய வாய்ப்பிருக்கிறது.

1. படைப்பவன் பார்வையில்

2. படைப்பு என்ற அளவில் (தொழில்நுட்பப் பார்வை)

3. வாசகனின் ஏற்புநிலை என்ற அளவில் (இதில் சமூகமும் உட்படும்)

ஒரு திறனாய்வாளர், ஒரு படைப்பைப் பற்றி எழுதும்போது, அது பற்றிய பழைய கருத்துகளைத் தொகுக்க வேண்டும்; அதுபற்றிய தன் காலச் சிந்தனைகளைத் தொகுக்க வேண்டும்; மொத்தமாக வைத்துத்தானும் சிந்திக்க வேண்டும்; மூன்றையும் இணைப்பதில் கிடைப்பதைத் தெளிவாகவும் ஆற்றலோடும் வெளியிடத் தெரிய வேண்டும்.

திருமணத்தார் வடமொழியிலுள்ள "பாவம்", "ரசம்" என்பவைகளோடு முறையே தமிழிலுள்ள மெய்ப்பாட்டையும், சுவையையும் இணைக்கிறார். "சுவைகளுக்கு மெய்ப்பாடுகளே அடிப்படை. ஆகவே பாவனா சக்தியால் சுவை விளைவிப்பதே கவி லக்ஷணமாகும்" என்கிறார். இந்தப் பாவனா சக்திதான் "கற்பனா சக்தி" என்பது. 

கற்பனை என்பது என்ன? 

"கவி கற்பனை என்பது ஒரு பொருளில் கவியானவன் தனது சாதுரியத்தால் முன்னில்லாத சுவையைப் பிறப்பித்தல். பொய்யும் புனைந்துரையும் கவி கற்பனையன்று. கட்டுக்கட்டாய் மனம் போன போக்கில் உரைப்பதும் கவி கற்பனை அன்று”

இவ்வாறு கற்பனைப்பற்றி மிக நுட்பமாக விளக்கும் திருமணத்தார், படைப்புத் தொழிலில் இருக்கும் படிநிலைகளைப் பற்றியும் தமிழில் முதன்முதலில் பேசுகிறார்: "குழந்தை கருப்பையிலிருந்து வெளிவரும் காலத்தில்தான் வெளிவரும்; கவிதையும் அப்படியே கவிஞனின் வேலை எல்லாம் அதை ஏட்டில் ஏற்றுக் கொள்ளும் வேலைதான்.. அதுவாக உதிப்பதற்கு முன்னே அவசரப்பட்டாலும் அது சீர்கெட்டு அழிவதாகும்; அதுவாக உதிக்கின்ற சமயத்தில் அதனை ஏட்டில் ஏந்திக் கொள்ளாமல் காலதாமதம் பண்ணினாலும், அதன் அருமையும் பெருமையும் குலைந்து போகும்; உதிக்கின்ற சமயமறிந்து பெற்றதனால்தான் கம்பராமாயணம் அழகும் ஆயுளும் பெறுவதாயிற்று". இவ்வாறு படைப்புத் தொழிலின் சிக்கலை இன்றைய அமைப்பியல் வாதிபோல வெளியிடுகிறார்.

இறுதியில், தமிழிலக்கிய மரபுப்படி எல்லாக் கல்வியாளர்களைப் போலவே, அறம், பொருள், இன்பம், வீடு அடைதல் நூற்பயன் என்று விளக்குகிறார்; தன்னை ஒழுக்கநெறித் திறனாய்வாளராக வெளிப்படுத்துகிறார். இது கல்வியாளர்களின் பொதுக்குணமாகும். இவர் அதிகம் மேற்கோளாக எடுத்துக் கையாளும் எழுத்துக்களை எழுதிய மேத்யூ அர்னால்டு இத்தகைய திறனாய்வாளர்தான் என்பதும் இந்த இடத்தில் குறிக்கத்தக்கதே.

படைப்பின் தோற்றம், வெளிப்பாடு, பயன் என்று தமிழில் முதன்முதலில் விரிவாக விளக்கும் திருமணத்தார், படைப்புகள் எவ்வாறு சமூகத்தில் நிலைபெறுகிறது என்ற கேள்விக்கும் முக்கியமான பதிலை அளிக்கிறார். மக்களைக் களிமண் போலத் தங்கள் விருப்பத்திற்கு ஏற்ப செய்தித்தொடர்புக் கருவிகளால் ஒன்றுபோல் பிசைந்து வைத்துக் கொள்ளுகின்ற சக்திகளின் அளவிட முடியாத ஆற்றல் பெருகிக் கிடக்கிற இன்றைய சூழலில், ஆழமாக எண்ணத் தக்கதாகும். 

ஒரு கல்வியாளராக இருந்துகொண்டு, பொது மக்களுக்கும் இலக்கியத்தின் வாழ்விற்கும் இருக்கும் நெருங்கிய பிணைப்பை அவரது சிந்தனை ஆற்றல் கண்டிருக்கும் அளவிற்கு இன்றைய கல்வியாளர்களும் காணும்போதுதான் தமிழ்த் திறனாய்வுத்துறையில் புதுவெளிச்சம் புறப்பட வாய்ப்பிருக்கிறது எனலாம். அதனால்தான் சாலை இளந்திரையன் இவ்வாறு எழுதுகிறார்:

"அவர் கடைப்பிடித்த நேர்மையும், துணிவும் திட்பநுட்பமும் சாதாரணமாகத் திறனாய்வுத் துறையில் காணக்கிடைக்காதவை"

திருமணத்தாரின் திறனாய்வுப் பணி

திருமணத்தாரின் திறனாய்வுப் பணியை இவ்வளவு விரிவாக ஆராய்வதற்குக் காரணம் இரண்டு. முதலில், அவரது வேலைப்பாடு சிறப்பாகவும் நுட்பமாகவும் அமைந்திருக்கிறது. இரண்டாவது, சி.சு. செல்லப்பா, ரகுநாதன் போன்றோர் வ.வே.சு. ஐயரை 1918ல் 'கவிதை' என்ற கட்டுரைக்காக இக்காலத் திறனாய்வின் தந்தையாகக் கூறுவதில் பொருத்தமில்லை என்று சுட்டவும்தான். ஏனென்றால் அறிவியல் உலகைப் போல கருத்துலகிலும் இவர் முதல்வர்; இவர் இதற்குத் தந்தை என்று பேசுவதெல்லாம் அறநிலை பார்வையின் விளைவுதானே ஒழிய, உண்மை அன்று என்று கூற வேண்டும்.

திருமணம் செல்வக் கேசவராயருக்குப் பிறகு இவ்விடத்தில் குறிப்பிட்டுப் பேசப்பட வேண்டிய திறனாய்வாளர், தனித்தமிழ் இயக்கத்தின் தந்தையெனக் கருதப்படும் மறைமலையடிகள் (1876-1950) ஆவர். இவரும் கல்வியாளர்தான் என்றாலும் இவர் இயக்கம் சார்ந்தவர். பிராமணர் பிராமணரல்லாதார். சைவம் சைவம் அல்லாதார் என்கிற பார்வையை அழுத்தமாக உடையவர். எனவே அடிகளின் இலக்கிய அணுகுமுறையும் இந்தக் கோணத்திலேயே அமைந்திருக் கின்றது.

முல்லைப்பாட்டு ஆராய்ச்சி உரை (1903), பட்டினப்பாலை (1906), சாகுந்தல நாடக ஆராய்ச்சி (1934), முற்கால பிற்காலத் தமிழ்ப்புலவோர் (1936) ஆகிய நூல்களின் மூலம் அடிகளின் திறனாய்வுப் பணியை மதிப்பீடு செய்யலாம்.

முல்லைப்பாட்டு, பட்டினப்பாலை போன்ற நூல்கள் மாணவர்களின் தேவையை கருத்தில் கொண்டு எழுதப்பட்ட பாடக்குறிப்பு வகை நூல்கள். "நச்சினார்க்கினியர் உரை புரியவில்லை" என்ற மாணவர் பிரச்சனைக்குத் தீர்வாக எழுதப்பட்ட இந்நூல்கள் பழைய உரைகாரர்களின் தன்மையோடும், இடையிடையே ஆங்கிலத்திறனாய்வுக் கருத்துகளோடும் அமைந்துள்ளன.

சாகுந்தல நாடகம் பற்றிய அடிகளின் ஆய்வு, அவரது நூற்புலமைக்கும் நாடகத் திறனுக்கும் சிறந்த எடுத்துக்காட்டாகும். சேக்ஸ்பியர்,  காளிதாசன் மற்றும் இளங்கோ ஆகியோரின் படைப்புகளை ஒப்பீட்டு அடிப்படையில் அலசும் முயற்சி, மேற்கத்திய இலக்கியவாத கண்ணோட்டங்களை தமிழ் இலக்கியத்தில் நுட்பமாக இணைக்கும் சிறப்பைக் காட்டுகிறது.

அடிகளிடம் ஆழமாகப் பதிந்திருந்த "தம் மேம்பாட்டுக் கொள்கை" காரணமாக, அடிகளின் இலக்கிய விளக்கம் அடிப்படையில் உரைகாரர்களின் குணத்தைப் பெற்றிருக்கிறது. எனவேதான் இ.மறைமலை, "அடிகளின் திறனாய்வு பழைய உரைக்கூறுகளுக்கும், புதிய திறனாய்வுப் பாணிக்கும் இடைநிலையாக அமைகிறது" என்பது மிகச்சரியான மதிப்பீடாக உள்ளது.

பழந்தமிழ் இலக்கியமும் கல்வியாளர்களின் பிரிவுகளும்

கல்விநெறியாளர்கள் பெரும்பாலும் பழந்தமிழ் இலக்கியங்களைப் பேசுபொருளாகக் கொண்டனர். அடிகள், மு.வ. போன்ற ஆக்கவியலாளர்களும் தங்கள் தொழிலால் இவ்வரம்பிற்குள் இயங்கினர். இதனால் இவர்களின் திறனாய்வு ‘பண்டிதத் திறனாய்வு’ எனக் குறிப்பிடப்பட்டது. கைலாசபதி இதனை "நவீன முலாம் பூசிய உரைநடை" என நையாண்டியாக குறிப்பிட்டுள்ளார்.

பழந்தமிழ் இலக்கியங்கள் குறித்து தீவிரமாக ஈடுபட்ட இக்கல்வியாளர்கள், சங்க இலக்கியம் சார்புவோர் மற்றும் கம்பராமாயண சார்புவோர் என்ற இரு பிரிவுகளாகப் பிரிந்தனர். இவ்விருத்தியின் பின்புலத்தில் மறைமலையடிகள் வகுத்த கோட்பாடுகள் முக்கியத் துணைபுரிந்தன.

பிராமண எதிர்ப்பு இயக்கத்தின் தாக்கம்

இந்திய விடுதலை இயக்கம் மையமாக இருந்த காலத்தில், தமிழ்நாட்டில் பிராமண எதிர்ப்பு இயக்கமும் வலுப்பெற்றது. இது சுந்தரம்பிள்ளை, வள்ளலார், சித்தர்கள் வழியாக தொடங்கி 1916ல் நீதிக்கட்சி எனும் அரசியல் வடிவத்தை அடைந்தது. பின்னர், பெரியார் தலைமையில் பார்ப்பன அல்லாதார் இயக்கம் உருவாகி, திராவிட இயக்கமாகவும், தனித்தமிழ் இயக்கமாகவும் விரிந்தது.

இந்தச் சமூக மாற்றங்கள், பழந்தமிழ் இலக்கியங்களைப் புரிந்துகொள்வதில் ஒரு புதிய பார்வையை உருவாக்கின. சங்க இலக்கியம் தூயதமிழ்ப் பாரம்பரியம் எனக் கருதப்பட்டபோது, கம்பராமாயணம் போன்ற இடைக்கால இலக்கியங்கள் வடமொழிச் சாயலின் விளைவு என்று விமர்சனம் செய்யப்பட்டது.

ஆரிய-திராவிடப் பார்வை

இராமாயணக் கதைகள், ஆரிய-திராவிட போரின் கதையாக விளக்கப்பட்டன. இராவணன் தமிழர் பிரதிநிதியாகவும், இராமன் ஆரிய ஆதிக்கமாகவும் எடுத்துக்காட்டப்பட்டார். 

இப்பார்வையில் எழுந்த நூல்கள்:

பூரணலிங்கம் பிள்ளையின் 'இராவணப் பெரியார்'

புலவர் குழந்தையின் 'இராவண காவியம்'

அண்ணாதுரையின் 'கம்பரசம்'

பா.வே. மாணிக்கநாயக்கரின் 'கம்பன் புளுகும் வால்மீகி வாய்மை'

இத்தகைய பார்வைக்கு எதிராக எழுந்த நூல்கள் சில:

கு. பாலசுந்தரமுதலியாரின் 'கம்பரச ஆராய்ச்சி'

ரா.பி. சேதுப்பிள்ளையின் 'அரக்கர் தமிழரா?'

இத்தகைய பார்வை, சிலப்பதிகாரம் உள்ளிட்ட பழந்தமிழ் இலக்கியங்கள் மேலும் சிலரால் பாய்ந்தது. வெ.சு.சுப்பிரமணிய ஆச்சாரியாரின் “சிலப்பதிகாரமும் ஆரியக் கற்பனையும்" (1951) என்ற நூலில், "நெஞ்சை அள்ளும் சிலப்பதிகாரம் என்று ஐயர் ஒருவர் புகழ அவரைப் பின்பற்றிய போலித்தமிழரும் புகழ்வாராயினர் ஆரியப் பண்பாட்டினைப் பரப்பும் நூலை அவர்கள் புகழாது வேறு யார்தான் புகழுவது?" என்று எழுதினார். மேலும் இவர் பொற்கொல்லர் வகுப்பைச் சார்ந்தவர் என்பதால், பொற்கொல்லனைத் திருடனாகக் காட்டி உள்ள சிலப்பதிகாரத்தை வெறுக்கிறார் என்றும், சர்.ஆர்.கே.சண்முகஞ் செட்டியார் வணிக வகுப்பைச் சார்ந்தவர் என்பதால் சிலப்பதிகார ஆராய்ச்சியில் ஈடுபட்டு, அதைப் பாராட்டுகிறார் என்றும் அன்றைக்குப் பலர் கருதியதாக, பெரியார் அந்நூலுக்குத் தான் எழுதிய முன்னுரையில் குறிக்கிறார்.

மறைமலையடிகள் vs. டி.கே. சிதம்பரநாத முதலியார்

1916இல் தனித்தமிழ் இயக்கம் தொடங்கிய மறைமலையடிகள், தம் சைவப் பற்றும், திராவிட இன உணர்வும், தனித்தமிழ் உழைப்பும் கொண்டு, சங்க இலக்கியத்தை உயர்வாக மதித்தார். அதே நேரத்தில், கம்பராமாயணத்தில் இயல்பு இல்லை, உண்மையான கவிதை சங்கப் பாடல்கள்தான் என்றும் அவர் வலியுறுத்தினார். இவருக்கு நேரெதிராக நின்றவர் இரசிகமணி டி.கே. சிதம்பரநாத முதலியார். மறைமலையடிகள் எடுத்த அதே சங்கப் பாடல்களை எடுத்துக்கொண்டு, சங்க இலக்கியங்களில் "பாவமும் உணர்ச்சியும் இல்லை" என்றும், கம்பராமாயணத்தின் பெருமை அதைவிட மேலானது என்றும் வலியுறுத்தினார். இந்த இரு முரணான பார்வைகள், தமிழ்த் திறனாய்வில் இன்றுவரை தொடரும் ஒரு பிளவின் அடித்தளமாக இருக்கின்றன.

அ. சங்க இலக்கியங்கள் X கம்பராமாயணம்

ஆ. தேவாரம் X நாலாயிரத் திவ்விய பிரபந்தம்

இ. பாரதிதாசன் X பாரதியார்

ஈ. மு.வ / அகிலன் / செகசிற்பியன்/ X புதுமைப்பித்தன் / கு.பா.ரா / மௌனி / லா.ச.ரா /சுந்தரராமசாமி / பிரமிள்

இன்றும் தமிழ்த் திறனாய்வில் இருவகை எதிர்நிலைப்பாடுகள் தொடரும் சூழல் காணப்படுகிறது. இலக்கியத்தில் தரமான படைப்புகள் உருவாக வேண்டுமெனில், தரமான விமர்சனப் பார்வையும் வளர வேண்டும் என்பதே மையக் கோட்பாடாகும். அசோகமித்ரன் குறிப்பிட்டது போல, தமிழில் அனைவராலும் ஏற்றுக்கொள்ளப்படும் சிறந்த எழுத்தாளர் ஒருவரும் இல்லை என்பது, விமர்சனத் தளத்தின் பலவீனத்தை வெளிக்கொள்கிறது.

திருமணம் செல்வக் கேசவராயர் போல, சங்க இலக்கியம், கம்பராமாயணம் என்ற வேறுபாடு பார்க்காமல் ரா.பி.சேதுப்பிள்ளை, தெ.பொ.மீ.,அ.ச.ஞானசம்பந்தன், எஸ்.இராம கிருட்டிணன், சுப்பு ரெட்டியார் முதலியோர் இலக்கியம் என்ற அளவில் பழம்பெரும் நூல்களை அணுகினர். மறைமலையடிகள் போலத் தங்கள் காலத்து அரசியல் இயக்கம் அளித்த கருத்துக்களின் தாக்கத்திற்கு ஏற்பச் சோமசுந்தர பாரதியார், முத்துசிவன், மு.வரதராசனார், அ.சிதம்பரநாதன் செட்டியார், சாலை இளந்திரையன், தமிழண்ணல், ம.ரா.போ. குருசாமி, ந. சஞ்சிவீ, வ.சுப. மாணிக்கம், சோ.ந. கந்தசாமி, க.ப. அறவாணன் முதலியோர் பழம்பெரும் நூல்களை விளக்கினர்.

இக்கல்வியாளர்களுள்,

மு.வ. வழியினர் – திராவிட இயக்கச் சிந்தனையுடன் இயங்குபவர்கள்

தெ.பொ.மீ. வழியினர் – சமூகவியல், மொழியியல் பார்வையில் செயல்படுபவர்கள்

கைலாசபதி வழியினர் – 80களுக்குப் பின் உருவான ஒரு தனிப் பாகுபாடு

இக்கால கல்வியாளர்கள் பலர் விரைவாக புத்தகங்களை வெளியிட்டு வருவதைக் காணலாம். பி.எச்.டி., எம்.பில். பட்டம் பெற்றபிறகு, "பெயரில் இரண்டு புத்தகங்கள்" என்ற அளவீடுகளால் புத்தக வெளியீடு ஒரு வாணிக நோக்கத்துடன் நடந்துவருகிறது. இவற்றில் சில "பற்றி நூல்களாகவும்" "

கட்டமைப்புச் சொற்பொழிவாகவும் இருக்கின்றன.

இவர்களுள் சில:

மா. இராமலிங்கம், தா.வே.வீராசாமி, சண்முக சுந்தரம், இ.மறைமலை போன்றோரையும், மேலுள்ள மூன்று பிரிவுகளுக்குள் சேர்த்துப் பார்க்கலாம்.

கல்வியாளர்கள் எழுதியதென்று எல்லாவற்றையும் பண்டிதத்தனம் என ஒதுக்கிப் பேசுவது தவறான அணுகுமுறை. அவர்களின் பங்களிப்பும் படைப்பாளர்களுக்குச் சமமாகவே கவனிக்கப்பட வேண்டும். தமிழ் இலக்கியத் திறனாய்வின் முழுமையான வளர்ச்சி இதனால்தான் சாத்தியம்.

கல்வி நெறியாளர்களும் திறனாய்வும்

கல்விநெறியாளர்கள் தொழில் அடிப்படையில் மாணவர்கள் நடுவில் இயங்குவதால், அவர்களுடைய திறனாய்வுக் கட்டுரைகள் விளக்கமுறைத் திறனாய்வாக, ஒழுக்கம் சார்ந்தவையாகப் பழைய உரைகளின் குணத்தைப் பெற்று விளங்குகின்றன. அதுபோலவே பாடத் திட்டத்திற்கு ஏற்ப இயங்க வேண்டிய நெருக்கடி ஏற்படுவதால் வெளியே இருப்பவர்கள் போல சுதந்திரமாக எழுதமுடியாத நிலையில், எல்லாக்கட்டுரைகளின் போக்கும் ஒரே தன்மையுடைய வைகளாக அமைந்து விடுகின்றன.

“தான் கற்றவன், தான் அறிந்தவன்” என்ற தன்முனைப்புக் காரணமாகக் கல்வியாளர்கள், தாங்கள் கற்ற நூல்களில் இருந்து மேற்கோள்களைக் கொட்டி எழுதுவதில் ஆர்வமுடன் ஈடுபடுகின்றனர். எனவேதான் இவர்களின் திறனாய்வைப் "பாண்டியத் திறனாய்வு" என அழைக்கலாம் என்கிறார் கைலாசபதி. அனுபவச் சாரமற்ற, பதவி–சம்பள உறவுகளால் கட்டுப்பட்ட நிலை, இவர்களை இன்றைய பிரச்சனைக் கூடிய இலக்கியங்களைத் தவிர்த்துப் பழைய இலக்கியங்களைப் பற்றியே பேச வைக்கிறது. சிலர் பிரபலமான தற்கால எழுத்தாளர்களை பற்றியும் அரசியல் செல்வாக்குள் எழுத்தாளர்களை பற்றியும் எழுதி தாங்கள் வாணிகரீதியாக வெற்றிபெற வழிதேடுகின்றனர்.

கல்வியாளர்களின் இத்தகைய குணம், இலக்கியத் திறனாய்வை இரத்தமும் சதையோடும் கூடிய மதிப்பீடுகளிலிருந்து அறுத்து விடுகிறது. சுந்தரராமசாமி குறிப்பிடுவது போல, இலக்கியத்தில் "என்னென்ன?” என்று எண்ணத் தெரிகிற அளவிற்கு எதற்காக என்ற வினாவை எழுப்பப் பயந்து, அந்த வினாவையே கல்வி நிலையங்கள் கொன்று விடுகின்றன." இறுதியில் கல்வியாளர்கள் எழுத்தில் மிஞ்சுவது வெறும் விவரங்களே! அதனால் சுந்தரராமசாமி போன்ற படைப்பாளிகளால் கல்வியாளர்களின் எழுத்துக்கள் ''அனுபவத் தரித்திரம் மிக்கவை” என்றும் “விமர்சன மொண்ணைத் தனமும் ஆங்கில மோகமும் மலட்டுத்தனமும்" நிறைந்தவை என்றும் குற்றஞ்சாட்டுவதற்கு வாய்ப்பாக அமைகின்றன."

கல்வியாளர்களின் முக்கிய பணிகளில் ஒன்று கோட்பாட்டு நூல்களை உருவாக்குவதாகும். 1941இல் இலக்கியத் திறனாய்வு, பி.ஓ.எல் (ஆனர்ஸ்) பாடமாக அறிமுகமாகி, முதலில் சென்னை பச்சையப்பன் கல்லூரியில் மட்டுமே கற்பிக்கப்பட்டது. இதற்காகத் தயாரிக்கப்பட்ட பாடக்குறிப்புகள் மு.வரதராசனின் 'இலக்கியத்திறன்', இலக்கிய மரபு; அ.ச. ஞானசம்பந்தனின் 'இலக்கியக்கலை' ஆகியன கோட்பாடுகளை விளக்கும் நூல்களாக வெளியாகின.

பின்வரும் ஆசிரியர்களின் நூல்களும் தொடர்ந்து வெளிவந்தன:

ரா.ஸ்ரீ. தேசிகன் – கவிதைக்கலை (2 தொகுதிகள்)

ந. சஞ்சீவி – இலக்கிய இயல் அ.ஆ.

தா.ஏ. ஞானமூர்த்தி – இலக்கியத் திறனாய்வியல்

ந. சுப்புரெட்டியார் – கவிதை அனுபவம்

மா. இராமலிங்கம் – நாவல் இலக்கியம்

வை. சச்சிதானந்தன் – ஒப்பிலக்கியம் – ஓர் அறிமுகம்

க.ப. அறவாணன் – கவிதையின் உடல், உயிர், உள்ளம்

தமிழண்ணல் – ஒப்பிலக்கிய அறிமுகம்

முருகு ரத்தினம் – மேலை இலக்கியத் திறனாய்வு

ஜே. நீதிவாணன் – நடையியல்

இவைத் தவிர, நாட்டுப்புறவியல் குறித்து சக்திவேல், தே. லூர்து ஆகியோர் எழுதிய கோட்பாட்டு நூல்களும் குறிப்பிடத்தக்கவை. இந்நூல்கள் அனைத்தும் கல்வியாளர்களின் பங்களிப்பால் உருவானவை.

கல்வியாளர் நூல்களில் காணப்படும் குறைகள்

ஆரம்பகால கல்வியாளர் கோட்பாட்டு நூல்கள் சிலவற்றில் குறைகள் காணப்படுகின்றன. குறிப்பாக, தங்களுக்கென தீர்மானமான கண்ணோட்டம் இல்லாமல், ஆங்கிலத் திறனாய்வாளர்களின் கருத்துகளை மேற்கோள்களாகப் பயன்படுத்தியுள்ளனர். டி.எஸ். எலியட், ஹட்சன் போன்ற ஆங்கிலத் திறனாய்வாளர்களின் மேற்கோள்களை எந்தவிதமான தர வேறுபாடுமின்றி தங்கள் வசதிக்கேற்ப பயன்படுத்தியுள்ளனர்.

அ.ச. ஞானசம்பந்தனின் 'இலக்கியக்கலை' நூல் பற்றி அவரே "இப்போது அது எரிக்கப்பட்டுவிடலாம்" என்று வருந்தும் அளவிற்கு குறைபாடுகள் இருப்பதாக கூறியுள்ளார். மு.வ. உட்பட பலர் கலைச் சொல்லாக்கத்தில் செய்த தவறுகளை சிவத்தம்பி விமர்சித்துள்ளார். இந்திய ஆய்வாளர்களிடம் கோட்பாடுகளைப் பற்றிய நிலையான புரிதல் இல்லை எனும் பரவலான விமர்சனத்தையும் மருதநாயகம் சுட்டிக்காட்டுகிறார். இதற்கிடையில், புதிய இலக்கியங்கள் (புதினம், சிறுகதை) வளர்ந்தும், அதனை மதிப்பீடு செய்யும் கோட்பாடுகள் தமிழ்ச்சூழலில் முறையாக உருவாக்கப்படாததால், கல்வியாளர்களின் கட்டுரைகள் ஒரே போக்கில் தோன்றுகின்றன என்பது கவலைக்குரிய விடயமாகும்.

இத்தனை குறைபாடுகளுக்கிடையிலும், கல்வியாளர்களின் கோட்பாட்டு நூல்கள் தமிழில் திறனாய்வுத்துறை ஒரு தனித்துறையாக விளங்குவதற்கு அடித்தளமாக இருந்தன என்பது மறுக்க முடியாத உண்மை. முத்துசண்முகம் பிள்ளை கூறுவதுபோல், இலக்கணம்சார் பார்வையிலும் சிலேடை நயத்திலும் சிக்கியிருந்த பழைய தமிழ்ச்சூழலை, இந்நூல்கள் மாற்றியமைத்தன. எனவே, க.நா.சு., சுந்தரராமசாமி போன்றோர் செய்ததுபோல கல்வியாளர்களின் பங்களிப்பை வெறும் "பண்டிதத்தனம்" என்று ஒதுக்கிவிடமுடியாது.

 

பழமையைப் போற்றும் சக்திகள்கூட வரலாற்றை இயக்கும் முரண்நிலைச் சக்திகளாக செயல்பட்டுள்ளன. கல்வியாளர்களின் திறனாய்வு அவ்வகை பங்களிப்பாகவே புரிந்துகொள்ளப்பட வேண்டும்.

மேலும், ஆங்கில இலக்கியத்தின் தாக்கத்தில் தமிழில் எழுத வந்த கல்வியாளர்களின் திறனாய்வுப் பணிகளும் தனித்துவமானவை. அ. சீனிவாசராகவன், ரா. ஸ்ரீ. தேசிகன், எஸ். இராமகிருட்டிணன், கா. செல்லப்பன், பாலா, சச்சிதானந்தம், நகுலன், தோதாத்ரி, மருதநாயகம், பிரம்மராசன், வி.ஆர்.எம். செட்டியார், மார்க்கப்பந்து சர்மா ஆகியோரின் பணிகள் கோட்பாட்டு அடித்தளத்துடன் இணைந்து, தமிழிலக்கியம் மீது ஆழ்ந்த தாக்கத்தை ஏற்படுத்தியவை.

மொழிபெயர்ப்பு நூல்களும் கல்வியாளர்களின் பங்களிப்பும்

தமிழ்த் திறனாய்வின் வளர்ச்சிக்கு கல்வியாளர்களின் மொழிபெயர்ப்பு நூல்கள் முக்கிய பங்களிப்பாக அமைந்துள்ளன. குளோறியா சுந்தரமதியின் 'இலக்கியக் கொள்கைகள்', அ.அ. மணவாளனின் 'கவிதையியல்', ஜி. ஜான் சாமுவேலின் 'கவிதைக்கலை', தி.சு. நடராசனின் 'எழுதும் கலை' முதலிய மொழிபெயர்ப்பு நூல்கள் திறனாய்வுகளுக்குக் கல்வியாளர்களின் உண்மையான பங்களிப்பாக அமைந்துள்ளன.

மேலும், க.நா.சு., சுந்தரராமசாமி போன்றோர் உயரமாக மதிக்கும் சிறுபத்திரிக்கைச் சூழலிலும் கல்வியாளர்கள் பலர் இயங்கி வந்துள்ளார்கள். சி. கனகசபாபதி, கைலாசபதி, சிவத்தம்பி, எம்.ஏ. நுஃமான், தமிழவன், ஞானி, அ. மார்க்ஸ், கேசவன், ராஜ் கௌதமன், நா. சிவசுப்பிர மணியன், லூர்து, எம்.டி. முத்துக்குமாரசாமி ஆகியோர் அதில் முக்கிய பங்காற்றியவர்கள்.

அதனால், கல்வியாளர்கள் அனைவரையும் "பண்டிதத்தனம்" என்ற பெயரில் ஒதுக்கிவிடும் க.நா.சு.வின் நிலைப்பாடு பொருந்தாது. "கல்வியாளர்கள் மற்றும் கல்வியாளர் அல்லாதவர்" என்ற கடுமையான வகைப்படுத்தல் இன்று தமிழிலக்கியத் திறனாய்வில் தடையாகவே மாறியுள்ளது.

கல்வியாளர்களும் பத்திரிகைகளும்

தமிழ் சமூகத்தில் ஏற்பட்ட மாற்றங்களை பதிவு செய்த பத்திரிக்கைகளை, கல்வியாளர்களும் திறனாய்வுக்குப் பயன்படுத்தி வந்துள்ளனர். சென்னை, மதுரை, அண்ணாமலை, தஞ்சாவூர் உள்ளிட்ட பல்கலைக்கழகங்களின் "தமிழாய்வு", "வையை", "மொழியியல்", "நாட்டுப்புற இயல்", "தமிழியல்", "தமிழ்க் கலை" ஆகிய இதழ்களில் அவர்களது ஆய்வுகள் வெளிவந்துள்ளன.

அதேபோல், 'ஞானபோதினி', 'தமிழபிமானி', 'செந்தமிழ்மலர்', 'தமிழரசு', 'தமிழ்ப்பொழில்', 'அறிவுக்கடல்', 'சித்தாந்த தீபிகை', 'முப்பால்ஒளி', 'செங்கோல்', 'முதல்மொழி' போன்ற பாரம்பரிய இதழ்களிலும், 'இனிப்', 'காலச்சுவடு', 'மனஓசை', 'படிகள்', 'பரிமாணம்' போன்ற நவீன இதழ்களிலும் அவர்கள் தங்கள் திறனாய்வுகளை வெளிப்படுத்தியுள்ளனர். இதனாலேயே, இவற்றை தனித்துணையாக ஆய்வு செய்வதற்கும் அவற்றின் சிறப்புகளை வெளிக்கொணர்வதற்கும் வாய்ப்பு உள்ளது.

மேலும் கல்வியாளர்கள் அரசு நிறுவனங்களில் இருப்பதால், விலைமிகுந்த நூல்களையும் வல்லுநர்களையும் எளிதில் அணுக முடிகிறது. கருத்தரங்குகள், பட்டறைகள், பயிற்சிகள் போன்றவையின் வாயிலாகத் திறனாய்வில் தொடர்ந்து ஈடுபட முடிகிறது. எனவே, கல்வியாளர்களும் தன்னார்வ எழுத்தாளர்களும் இணைந்தால், தமிழிலக்கியத் திறனாய்வை மேலதிக வளர்ச்சிக்கு இட்டுச்செல்ல முடியும்.